viernes, noviembre 23, 2007

Nos vamos

Para que un nuevo ciclo empiece, otro tiene que acabar. La maldición ahora está en Quegrande.
Nueva dirección, aquí.

viernes, octubre 05, 2007

Baile

Se encendieron las luces. Se paró la música. Se acabó el baile.
No sé si es una despedida. No se si durará lo suficiente como para decirte adiós, o hasta luego. O hasta siempre. O hasta nunca.
Es difícil bailar. Complicado cuando intentas llevar el ritmo, pero tu pareja de baile ni siquiera quiere bailar. Ni siquiera escucha la música.
Recuerda: toda la sala mirándonos. Y nosotros bailando un vals de Wagner. Será un bonito tesoro al que aferrarse las tardes de invierno, algo en lo que pensar cuando oigas repicar la lluvia otoñal en la ventana. O cuando mires viejas fotos preguntándote: ¿qué estará haciendo ahora...?
Esperemos que bailando de nuevo, al son de un tranquilo acorde de una vieja guitarra rota por el tiempo y la distancia.

martes, octubre 02, 2007

Desamores

Anoche, después de El Larguero, me quedé escuchando un rato la radio. A pesar de que aborrezco la versión televisiva de este tipo de programas, a veces me llaman la atención algunas llamadas de oyentes contando anécdotas curiosas. La primera llamada de ayer fue de un tal Mario, contando que estaba contento de querer a alguien. Hasta ahí bien, pero comenzó a despotricar contra los que él llamaba fracasados. Fracasados de la vida, decía, por aquellos que sufrían de desamores y desgracias relacionadas con el amor. Que él era feliz y que no entendía ese tipo de contratiempos peliculeros. Querido tocayo: en el amor no se elige. Por desgracia, y por lo tanto, en el desamor, tampoco. Porque si no, no habría desamores. Todo resultaría demasiado fácil. Qué fácil lo pintan los enamorados, y qué difícil los desengañados.
¿Qué hay peor que un desamor? Que me trates como a un perro...

domingo, septiembre 16, 2007

20 años

- ¿Dónde crees que estarás dentro de 20 años?
- No sé. Yo a ti no te veo por aquí...él sí, creo que se quedará. Pero a ti te veo lejos.
- Es casi como lo que llevamos vivido. ¡42 años! ¿Te imaginas?

¿Qué podría cambiar en 20 años? ¿Y en una noche, qué podría cambiar? Quizás más de lo que piensas...
¿Dónde está? ¿Dónde está?

jueves, septiembre 06, 2007

Excusas para no pensar

Leyendo El Semanal de la semana del 26 de Agosto al 1 de Septiembre, me encuentro con un artículo de Eduard Punset, en el que habla de por qué se sufre tanto al enamorarse, dando razones científicas. Me resultó de interesante lectura. Aquí os lo dejo:
¿Qué lector hombre no ha experimentado la frustración que causan las reticencias y aplazamientos consecutivos -la promesa de otra cena o de un café dentro de una semana- de la pareja potencialmente enamorada? Esta actitud femenina que rebota en la mente del seductor presenta claros perfiles evolutivos: se trata de la precaución lógica de quien tiene mucho que perder en una inversión precipitada y, también, de la mayor componente mental de la libido femenina.
La fase temprana del amor se asemeja a una montaña rusa hormonal, con subidas y bajadas bruscas que inducen los distintos estados necesarios para que una buena relación pueda estabilizase más adelante. Un encuentro afortunado genera ansiedad porque, aunque se pueda haber iniciado el proceso amoroso y postergado la aversión a extraños, tampoco se quiere, de entrada, dejarse arrollar por ese amor.
Las personas enamoradas arrojan índices de cortisol más elevados, reflejando así el estrés que producen los estímulos asociados a los inicios de una relación. Como explico en mi último libro El Viaje al Amor, hace falta un nivel moderado de estrés para iniciar un vínculo. El amor es un arma de doble filo. Enamorarse y ser correspondido nos hace sentir bien, eufóricos, obsesionados con el otro. Hay de qué alegrarse; lo que empezó por una sensación de placer en la mente fustigada por un estímulo exterior se ha transformado en una emoción de amor en toda la regla. Tanto es así que, a menudo, da la impresión de que uno ha caído en un estado parecido al de las conductas obsesivas. La diferencia radica en que, en éstas, la obsesión se manifiesta en alteraciones de conducta, mientras que el enamorado cambia, sobre todo, el pensamiento: sólo se piensa en la persona amada.
¿Quién no se reconoce en una situación como ésta, característica del flechazo improvisado? Es algo químico y repentino, pero ya tiene todo el potencial del amor absoluto. No se debe subestimar el conocimiento inconsciente asimilado por la amígdala -el órgano cerebral rector de las emociones- durante millones de años, pero no es, obviamente, el momento adecuado para la calma. Descienden los niveles de serotonina. Surge a la vez un rechazo a dejarse arrastrar por estímulos nuevos que trastocan compromisos ya adquiridos. Sube la concentración de vasopresina, una de las dos hormonas, con la oxitocina, del amor.
Se ha sugerido que las preferencias mostradas por una pareja determinada se deben a los circuitos de la vasopresina que, de algún modo, conectan con los circuitos de la dopamina, la hormona del placer, por lo que un organismo asociará a una determinada pareja con una sensación de recompensa. ¿Quién gana o pierde la partida? Tiene más probabilidades de ganar aquel de los dos en la pareja que sea consciente de cabalgar en una montaña rusa y sepa esperar a que suene el silbato del final de esta vuelta para reiniciar conjuntamente el camino después de la tormenta hormonal. La realidad, sin embargo, es muy otra. Nuestros antepasados han pasado por trances parecidos sin la información de que disponemos hoy sobre circuitos cerebrales y hormonas. Tuvieron que inventarse un código de los muertos, que hemos heredado y que sigue orientando las conductas de la mayoría.
Quizá, ha llegado el momento de contrastar si todas las recetas que les sirvieron a ellos son aún válidas en el mundo actual. La verdad es que el desamparo y el sufrimiento de la gente de la calle contrasta con los fines evolutivos bien intencionados de las hormonas y de los circuitos cerebrales.

martes, agosto 28, 2007

viernes, junio 15, 2007

Deshumanizámonos?



Chego a "la capital del Estado español".

Busco o xeito de entrar na serpeante cobra subterranea á que alí lle chaman metro para viaxar nas súas vísceras cara o meu destino. O primeiro que vexo que me chama a atención en Madrid, é un grupiño de catro gardas de seguridade (dous deles cos guantes de coiro postos por se hai que repartir algo máis que amor) acompañando unha pandilla de rapaces que parecían sudaméricanos. Os seguretas usan todo tipo de cariñosas loanzas para animar ós rapaciños a abandoar o submundo: caricias nas costas, masaxes no pescozo coas súas finas mans enfundadas en pel, doces verbas de comprensión e frecuentes apertas, and I think to myself What a wonderful World!!

Penso que esas criaturas que se fan chamar gardas de seguridade (que nome tan bonito, verdade?), xente que se adica a coidar da seguridade dos máis, o que pretenden é empuxar a banda de rapaciños a abandoar o mundo das sombras de Platón e a coñecer o mundo da luz e das ideas de primeira man, primeira man a dereita e despois a esquerda (é dicir, o típico 1-2 de boxeo). Que tremendos instructores!!, extráname que eses rapaciños sexan capaces de abandoalos, por moi tentador que sexa o mundo das ideas, pois esas caricias e aloumiños que lles dan ... and I think to myself What a wonderful World!!

Cando miro darredor, doume conta que fun o único que se quedou parado mirando o espectáculo. E que aquí ninguén se dá conta do maravilloso fenómeno que acaba de suceder?, ninguén ve a magnífica tutelaxe que acaban de realizar eses catro gardas da nosa preciada seguridade???

Entendo que son un paleto, que este mundo se me queda grande, e poño un pé na cinta transportadora que me pon en marcha sen necesidade de moverme. Trais un par de preguntas abordo da serpe terrestre, acerto a baixarme na parada chamada "Nuevos Ministerios", a cal me fai pensar en que ministro será o que ten competencias sobre seguridade cidadán, e trais pensar nun par de posíbeis candidatos dígome que dá igual, and I think to myself What a wonderful World!!

Collo a liña seis, e apéome na parada de Moncloa. Agora si, venme á memoria aquel filósofo que escribiu un libro moi instructivo para as prácticas dictatoriais da maioría absoluta que se titulaba "Como gobernar en contra de la voluntad del pueblo"...

Saio pola rúa que me interesaba case sen pretendelo, e cando me poño a andar cara o sitio no que teño que repousar, atópome cun grupo duns 15 rapaces metade a cada banda da beirarrúa, que lle asubían e animan dun xeito moi cortés e educado a tódalas mulleres de curta idea que pasan, rodéannas dun xeito moi amistoso, saúdannas, fanlles loubas e agasallos en forma de asubíos, e trais retelas rodeadas durante un pequeno espazo de tempo, deixannas ir cun sorriso na cara. É evidente que elas disfrutan de tales gratuitos presentes, and I think to myself What a wonderful World!!

Ó día seguinte, volto cara o aeroporto, agora cun peso menos na cabeza, como se me quitaran un litro de chumbo dela, e con moito tempo até pillar o meu flamante jet, párome a pensar neste mundo tan bonito que construimos entre todos, neste mundo que cada un constrúe ó seu xeito. Penso en como nestas magníficas cidades, cada persoa se atopa con miles de persoas descoñecidas cada día. Penso en como cada persoa pasa olímpicamente dos problemas desas persoas que se atopa cada día. Penso en como a inmensa maioría deses miles de persoas non fai sociedade senón individuo. Penso en como cada persoa se cultiva a si mesma e deixa a educación cívica para os amables "gardas de seguridade", eses si que saben o que hai que facer!!!. Penso en como se rompen os lazos entre os seres sociais que un día fumos, en como ante unha situación inhumana tendemos a non inmutarnos, a considerar que é normal e a pensar "que se lle vai facer!!, iso pasa tódolos días e o mundo segue". Penso en que nos deshumanizamos, en que nos dá igual e en que nada pretendemos senón en delegar os nosos problemas en cargos políticos de partidos nos que a inmensa maioría da poboación non participa e nos que, polo tanto, non ten nen a máis mínima capacidade de aportación nen de decisión.

Penso en definitiva, que neste mundo compartido por todos nós, cada un vive no seu mundo. E se ben é certo que son os casos particulares, os mundos de cada persoa, os que fan o conxunto do mundo no que vivimos, tamén é certo que os lazos entre os pequenos mundos nos que cada un vive, tenden a desaparecer, a manter só lazos con moi pouquiños mundos, e a dar accesos restrinxidos a aqueles que pasan previamente polos controis de seguridade impostos polo mundo común que nos creamos co noso individualismo.

Socializar a vida... que traballo tan desagradecido, e que preciso é...

jueves, abril 19, 2007

La fuga de un sueño

A lo largo de mi vida he aprendido que la mejor forma de conseguir algo es luchar por él. Que no llegará por arte de magia, que no caerá del cielo diciendo: "Aquí estoy, llevas tiempo esperándome pero ya puedes estar tranquilo". Normalmente luchas por un sueño. Por alcanzar una meta que te has planteado desde siempre y que parece tan lejana...Pero, ¿qué es mejor? ¿Alcanzarla, o el trayecto que caminas hasta conseguirla? Una vez que has cumplido el objetivo...¿qué? ¿Un nuevo sueño? No digo que yo haya realizado el mío, todavía. Lo veo tan cercano a veces...tanto como lejano otras tantas. Y me pregunto, ¿necesito vivir con ese sueño? ¿Necesito tener una meta para seguir peleando día a día, cuando sé que es probable que no se cumpla? Me leo a mí mismo y joder, sé que soy pesimista, pero esto me puede. Es como un diente de león que se te escapa entre los dedos. Crees que lo tienes...pero un golpe de viento hace que se esfume. Me imagino que esto va por épocas, por edades. Pero soy consciente de que todo tiene su fin, y hablo de mi vida. No me gustaría irme sin cumplir mi sueño, por muchos años que me lleve, por muchas gotas de sudor y kilómetros a la espalda. Tiempo, a veces aliado, a veces enemigo. Distancia, maldita hija de puta...

Enséñame

Enséñame a no confiar en ti. A no quererte. A no esperarte. Enséñame que hay una vida sin ti que merece la pena vivir. Enséñame a tener esa seguridad que sólo tú me das. Enséñame a mantener la luz de la esperanza siempre encendida. Convénceme de que si tú no estás, mañana seguirá saliendo el sol. Y que miraré a la luna de igual modo que antes. Dime que todas esas canciones volverán a tener sentido. Y entonces puede que salga de tu mundo.

jueves, marzo 15, 2007

Machismo?
Non grazas!!

Hoxe pola mañanciña (tanta mañá era que o Sol aínda non espertara), lin un artigo nun blog no que se facía mención ó Día Internacional das Mulleres e ás políticas de xénero. A escritora dicía que estaba cansa de escribir sobre o tema, mais non polo tema en si, senón polo cansino que era facer unha e outra vez as mesmas reclamacións, denuncias e exixencias sen que na práctica nada se fixera, e tendo que repetirse, por desgraza para a seguinte vez que o tema saira. Estaba cansa, basicamente porque non se avanzaba nada, e porque os argumentos tiñan que seguir sendo os mesmos porque non se avanzara nada.

Pois ben, eu alédome de que anque se canse do tema o siga sacando, pois ten fonda relevancia e é un serio problema que temos que seguir poñendo á vista para que os partidos políticos tomen nota e o inclúan nas súas axendas políticas, e para que pase despois a formar parte das políticas públicas.

Certo é que eu sempre me considerei unha persoa que buscaba a igualdade entre homes e mulleres, mais é tal a educación que recibín (aínda considerándose miña nai e meu pai progresistas e non machistas), que sen sabelo e sen pretendelo son machista en moitas actitudes cotiás, incluso na lingaxe que uso.

Levo xa varios días dandolle voltas ó tema, e é que estou comezando a ver as cousas dun xeito máis claro grazas a aportacións que considero moi valiosas e que chegan de causas exóxenas á miña persoa; por que non se dan textos de lectura obrigatoria sobre as políticas de xénero nas asignaturas de ética nas escolas dende pequeniños?? Isto lles preguntei a un grupo de cativ@s de distinas idades, quenes me contestaron que nas clases de ética pintaban e facían o que lles apetecía. Pregunteilles de que eran os debuxos e xogos para saber se tiñan relación con temas relacionados coa ética, a convivencia ou algo polo estilo, e xa me din conta que seguían igual de mal que cando eu ia a ética hai uns 20 anos.

Pois ben, ó meu ver, mentres a ética neste senpaís sexa unha asignatura alternativa á relixión e non algo obrigatorio e moi serio para tod@s, mentres non se eduque debidamente @s pequen@s, e mentres @s seus/súas titores/as non promovan o compartillado dos roles que agora están preestabelecidos, a cousa seguirase reivindicando unha vez ó ano nunha data moi sinalada porque, por desgraza, aínda non hai base social para o movemento feminista (que non é o contrario que o machismo como eu pensaba, senón que avoga pola igualdade de oportunidades, condicións e dereitos, e pola posta en práctica dos mesmos para as persoas de calquera sexo).

miércoles, febrero 21, 2007

Día mundial da lingua materna


Día mundial da lingua materna

(21 de Entroido do 2007)

Alguén sabía que existía este día??

Non vou caer no tipiquísimo que é dicir que días da lingua materna son todos, por moi certo que sexa, XDDD, e ó dicilo así xa o dixen.

Por certo que me encanta que se lle chame lingua materna, porque sempre o asociei con esa grande humanidade que de xeito case inconsciente lles atribúo ás mulleres (e anque agora sei que iso é cuestión dos roles que nos estabeleceron e non porque realmete sexa así, tamén penso que as mulleres teñen unha característica moi humana que non poden posuir os homes: o feito de poder traer seres vivos a este mundo). O caso é que me gosta.

Ó que ia, era a comentar o que acabo de escoitar na radio agora mesmo, e é que no mundo parecen que existen unhas 6 000 linguas diferentes, cento arriba ou abaixo, das cales aproximadamente a metade están en perigo de desaparecer. Entre estas linguas que están en perigo de desaparecer está a nosa, segundo dixeron no programa radiofónico.

Pois ben, un pouco esaxerado si que me parece. Mais tamén é certo, que as campañas que a consellaría de educación da Xunta de Galiza desenrola (e que leva o PSOE, dito sexa de paso) son nulas. Algún de vós veu algunha publicidade referente ó tema?, referente á divulgación ou á conservación ou ó ensino da lingua galega? Nen sequera se cumpre o plan de normalización linguistica que se aceptou no palamento galego coa aproación das tres forzas políticas que nel teñen representación!!!

Agora a pregunta para foder ós malditos funcionarios (encántame esta parte): A que se adican tódolos funcionarios que supostamente traballan no campo da lingua galega para a súa divulgación, convervación e ensino durante todo o ano???

Cambiando un pouco o fio, anque seguindo co mesmo tema, escribo sobre a necesidade de saber galego, e é que agora que non existe represión nen persecución da nosa lingua como pasou durante os seis (6) séculos anteriores (anque fose con períodos interrompidos polo medio), son as persoas, as parellas que teñen fillos as que dicen falando en galego "o galego non lles vale para nada ós meus fillos", Sen ánimo de entrar para nada en discusión sobre o tema, posto que esa frase paréceme digna dun inculto en toda regla, só vou dicir que as linguas son as principais transmisoras das culturas dos pobos e que non se deben considerar fronteiras, senón portas ou pontes de unión e de comunicación. E para respostarlles a esas persoas que non se dan conta de que son víctimas dunha colonialización castelanista (fixádevos que non digo españolista, pois no estado plurinacional español existe cando menos 4 linguas oficiais) na súa mesma liña, preguntareillas: "para que serve o castelán que non serva o galego?", á marxe dos impedimentos legais existentes que son froito da represión constitucional e lexítima española contra as linguas nacionais.

E o de que a represión agora non existe, vouno pontoalizar, porque, quen non tivo que dar explicacións de por que fala en galego ou aguantar malas caras ou ter que xustificarse por falar na súa lingua materna (definitivamente encántame) ou sinxelamente escoitar iso de háblame en cristiano ou soportar ó profesor feixista que se burla ou ter problemas na realización dos exames?

A ver se dunha vez nos damos tod@s conta de que tódalas linguas son importantes porque sen elas non habería comunicación.


Vale.

Falando na lingua materna (magnífico) da nai Terra.

O Home Carballo-Musgo.

domingo, febrero 18, 2007

...o quítame la vida...

Río por no llorar...
Tantas cosas que nos dijimos, y tantas que nos callamos. ¿Para qué hablar? Las miradas, en ocasiones, ya lo dicen todo. Incluso las miradas hacia atrás...
Porque quise explicarte lo que sentía, y no encontré las palabras adecuadas.
Porque a veces no tienes ganas de llegar a casa. No tienes ganas de irte.
Porque intenté saber qué pensabas, y no lo conseguí.
Por mi torpeza. Por mis ganas de cambiar mi mundo, y el tuyo.
Por los momentos eternos.
Por volver.